Fondation Pierre Majerus NL

Na zijn studies monumentale kunsten aan het St-Luc te Brussel, behaalde Pierre Majerus met verve de 1ste prijs van het Concours voor jonge Belgische glas kunstenaars, in 1965 georganiseerd door het Ministerie van Middenstand, onder de supervisie van Dhr. L. Upplegger. Pierre had juist zijn legerdienst volbracht en de 8 dagen vroegtijdig verlof die hij kreeg waren net voldoende om zijn eigen bedrijf op te zetten. In het kleine atelier op de Waversesteenweg 487, in Etterbeek was het begin als zelfstandig glaskunstenaar bijzonder moeilijk. Pierre creëerde kleine glas-in-lood ramen voor kennissen en vrienden, voor het buitenhuis van de apotheker, realiseerde etalages, enz...
Zijn broers, die ijzerhandelaars waren, huren hem af en toe in als vrachtwagen-chauffeur en bezorgen hem zowaar een eerste 'echt' project: een restaurant te Woluwe -ondertussen verdwenen- waar hij twee glas-in-lood ramen met het thema 'manege & carroussel' voor realiseerde.

Zijn eerste grote project komt in 1969, wanneer hij een bestelling krijgt voor 50m² glas-in-beton ramen voor het rusthuis "Maria Assumpta" in Dilbeek. Het hoofd van de instelling is zodanig ontroerd door het gedurfde ontwerp en de warme kleuren van het voorstel, dat ze hem het project toewijst. Het zal hem 6 maanden kosten om het grote werk helemaal af te werken, tot in de volle decembersneeuw. Na een stevige griep, gaat hij op stap om het welslagen van het project te vieren en ontmoet in de winterse kou de liefde van zijn leven; zijn toekomstige vrouw, Marcelle. Het trouwfeest vindt plaats in september 1971.

Dan volgt er een lange rij van opdrachten voor glasramen met beton, vooral grote privé villa's en scholen. Gedurende deze jaren maakte hij ook ontwerpen voor de glas-in-lood creaties van de Abdij van St-Hubert. Deze werden allen gerealiseerd in het atelier Hanin van Marche. Niet lang daarna vond men het dubbele glas uit. Ineen klap was het gedaan met de glas-in-beton opdrachten, er restten alleen nog de restauraties van de glas-in-lood ramen uit de Belle Époque!

Pierre krijgt van de directeur van Exprover, een zusterbedrijf van St-Gobain Glas, de mogelijkheid om een glas-in-lood raam in een dubbel raam te zetten; dit bijzondere experiment blijkt een groot succes en de toekomst lijkt weer op te lichten.

Het is ook het moment waarop Pierre de bijzondere waarde van het Art-Nouveau glaswerk leert inzien. Hij verzamelt vanaf dan het glaswerk dat veel van zijn tijdgenoten verwerpen en legt een bijzondere collectie aan. Dit intensieve contact met de Art-Deco creaties heeft grote invloed op zijn toekomstige composities.

Door een verschrikkelijk ongeval, is Pierre helaas vele maanden aan zijn bed gekluisterd. Maar zonder de moed te verliezen, tekent en ontwerpt hij en verbeeld een twaalftal projecten. Zijn creatieve talent bloeit op bij deze onverwachte begrenzing en maakt hem sterker dan ooit tevoren. Als hij weer beter is komen de hedendaagse glas-bewonderaars zonder dralen, met hopen tegelijk naar het atelier.

Intussen, verhuisd het atelier naar de Jachtlaan 62 te Etterbeek, in een oude was-fabriek. Pierre bloeit weer helemaal op in deze zonnige plek. Hij speelt met kleuren en vormen, verruimd zijn blik en maakt gebruik van niet-alledaagse materialen voor zijn creaties. Pierre is de eerste die opalescent glas gebruikt in zijn lood-werken. Zijn confrères fluiten hem terug en verklaren hem voor gek, tot dat zij beseffen wat er ontstaat en zij het genie in hem ontdekken. Velen volgen hem daarna in zijn lucide ideëenwereld.

Al die drukke bezigheden hebben wel tot gevolg dat hij zijn gezondheid ernstig verwaarloosd, welke dan ook snel verslechterde. Pierre wordt diabetis-patiënt, maar tegen beter weten in weigert hij enige vorm van diëet. Hij stopt met roken, maar het kwaad is reeds geschiedt; terwijl hij zich artistiek ten volle uitleeft in de beeldhouwkunst, de schilderkunst en in het verwerken van spiegelglas, - nog een nieuwe uitvinding van hem-, wordt hij op een maandagmorgen in het ziekenhuis opgenomen. Hij vraagt om hem papier, zijn kleurpotloden en een lichtbak te brengen, maar zal helaas de tijd niet meer krijgen om deze voor zijn bijzondere creaties te benutten. 's Maandags morgen om 4:30 u wordt hij door de nachtverpleegster bewusteloos aangetroffen. Reanimatiepogingen van de artsen hebben geen succes meer en de eens zo grote, sterke man laat het aardse leven achter zich.

Pierre Majerus was een bijzondere persoonlijkheid, enthousiast en hevig gepassioneerd, bijna rusteloos voortgedreven door de verzengende gloed van de wereld van glas, licht en kleur. Hoe treffend; zijn allerlaatste tentoonstelling zou heten:

"Op weg naar een nieuw licht". . .